PORTRET
Malli ka fytyrën tënde
Me vijëzën e thellë në vetullën e majtë
Që hovet e çelet përpjetë ballit
E shfaq mendime të padukshme.
Në atë vijëz ngucen të shpëtojnë të pathënat.
Mendimet kanë vështrimin tënd
Me sytë ulur nën qepalla
Që ndalet e fle në pikën e paqënë
E bëhet lutje e pazë, e drojtur.
Në ata sy ngujohen strukur vezullime.
Pastaj si në faltore, lutjet
Gjunjëzohen buzëve prej nga
E vdekur, jam ringjallur në çdo puthje
E vdes e ngjallem si ngaherë.
Në ato buzë përpëliten zjarre.
Dhimbja ka figurën tënde
Me vuajtjen kyçur në nofull e tëmth
Që kurrë nuk shfaqen syve të tjerë
E që përditë nga pak do të të vriste
Nëse nuk do të të shihnin sytë e mi…
JAM GRUA
Nuk jam shpirti i një burri
Që vargje t’i thurr bukurisë femërore
Që më djeg sa herë
Shfaqem si e vetmja alternativë
Gjinore e dashurisë
Dashurisë qiellore
Asaj bukurie që më tremb
Thyer bashkë me valën në ujë
Dhe ku rinia tret imazhe të pakthim…
Nuk jam shpirti i një burri dhe as pamja
Për të qënë një këngë me zërin e tij
Fshehur pas Safos moderne
Përgjysëm gruaburrë
Dashuruar me kopjen e vet monstruoze.
Se s’dua
Se s’dua të harroj se ka një portë tjetër
Ku hyj si qelizë e gjendem shpirt
Dhënë pas një burri që më sjell tek vetja
E më mbështjell me lëkurën e tij.
Nuk jam shpirti i një burri
Esenca e tij jam…
E VONË
Tani është vonë i dashur, të gjithë
Flenë shpëtuar jashtë prej trupit,
Lart s’dihet ku, a ndoshta
Poshtë mes rrathësh të zjarrtë.
Nëse u thyhet ëndrra, nuk vjen
T’i puthë përsëri, kanë frikë.
Tani është vonë i dashur, zgjohen
Plagët, zjejnë helm mbi zjarr
Kujtimesh, kur je zgjuar.
Tani është vonë, eja të flemë.
