Më pëlqen kur hesht, sepse dukesh si e papranishme,
dhe më dëgjon prej së largu, e s’të prek më zëri im.
Duket sikur sytë të kanë fluturuar tej
e sikur një puthje ta ka mbyllur gojën e s’pipëtin.
Meqë çdo gjë me shpirtin tim mbushet
ti buron prej tyre e me shpirtin tim je në sintoni.
I ngjan atij, flutur ëndrre
dhe i ngjan fjalës melankoli.
Më pëlqen kur hesht, sepse ngjan e largët.
E dukesh sikur ankohesh, flutur që lëshon një të mekur zë.
Dhe më dëgjon prej së largu e zëri im s’të arrin:
Më lër që me heshtjen tënde të bëhem një.
Më lër që me heshtjen tënde të të flas
e qartë si një llambë, si unaza plot thjeshtësi.
Je si nata, e heshtur dhe e yjezuar.
Heshtja jote është si prej ylli, e largët e në vetmi.
Më pëlqen kur hesht, sepse dukesh si e papranishme.
E largët dhe e dhimbshme sikur s’je më në këtë jetë.
Pastaj një fjalë e një buzëqeshje mjaftojnë.
E jam i lumtur që kjo nuk është e vërtetë.
