MBRËMJA NË KËNETË.
Këneta qetësohet në mbrëmje,
Të nxehtit akoma s’është larguar,
Diku, po shikoja me vëmëndje,
Një varkë, që bregut është afruar.
Ndoshta është e fundit varkë,
Se të tjera, s’ka më në kënetë,
Hëna, na fton sonte për darkë,
Si mysafir, tek Dajlani na pret.
Peshk i freskët, po piqet në zgarë,
Më vjen aroma e ngjalës së pjekur,
Kjo mbrëmje me miqtë peshkatar,
E paharruar, ka për të, më mbetur,
Aroma e mërsinës, nga pisha vjen,
Është mbushur shëtitorja plot tani,
Vijnë nga Divjaka, deri vonë i gjen
Çdo mbrëmje, se këtu ka më freski.
Nga kulla e lartë, vështroj gjithçka,
Mbi Divjakë, sikur yjet kanë rënë,
Ndërsa hëna, rri pak në Karavasta,
Se pelikanët, në gjumë i ka vënë.
Bregut të kënetës, këngës ia merr,
Një zë i ëmbël burri, me fërshëllim,
Si Thoma Zaka me klarinet e nxjerr,
Melodinë e një kënge, me trishtim.
Po e dëgjoj me mall, këtë melodi,
E ka kënduar dikur, dhe babai im
Në dasma e kërcente, mbi një tepsi,
Sikur të ishte, me të vërtetë balerin.
Unë përherë, këto vënde kur i shoh,
Mallin, këto kujtime ma ngacmojnë.
Çdo cep të këtij vëndi, mirë e njoh,
Si në heshtje vijnë dhe m’i zgjojnë.
Petro Sota 9 shtator 2022
