NË ZEMËR TË STUHISË..
Mos guxo…
të mi shkelësh trëndafilat
në kopshtin e shpirtit ,
se e di…
mbi sy do më bjerë
grija e vranët e dimrit ,
e zogjtë e zemrës
do ikin larg ,
endur mes mjegullash
qiejve të ngrysur të trishtimit
.
Mos mi gjakos ëndrrat ,
me shigjeta që nisen
prej harqesh inati ,
syve do mpikset loti…
e shpirti
s’do më vijë erë pranverë,
dëshirat do treten
si gjethet që flak vjeshta ,
e dimri i acartë…,
zemrës si statujë
do i rrij në derë
.
Mos guxo..
se s’do mundesh
të më thyesh ,
as atëherë…
kur pëlhurë të terrtë
do provosh të hedhësh ,
mbi ylberin që mbretëron
në altar të gjithësisë ,
i përkas veç vetes…
e vetes s’i ve pranga ,
e zemërimit…
natën e padritë
do ja ndez flakë ,
me zjarr dashurie
në zemër të stuhisë .
