Rrugëtim njerëzor
Në këtë jetë frymon,
Qesh,qan,lodhesh e vuan,
Një ditë heq dorë,
Të nesèrmen ke harruar.
Vijat e bardha të jetës, kalon duke nxituar,
Diku papritur ndalesh
Dicka e ke harruar.
Si gur rëndon pendesa,
Po pas nuk mund të kthehesh,
Brengën që ke në zemër,
Ti njeri rrëfeje.
“Kështu e ka jeta”,
Thua shpesh me vete,
Te kjo frazë e vjetër,
Gjen shpëtim e prehje.
