AGDRITA E VONË
Dhe vjen një kohë e një çast
kur nga një ëndërr zgjohesh
e pyet vetën ç’fat
paskam pasur dhe kujtohesh.
Në ç’kohë të pakohë iku jeta
duke ngarendur hap pas hapi
i rashë në fund por ëndrrën s’e gjeta
dhe për një moment një e dridhur më kapi.
Sa shumë rrebeshe kaluan majet
dhe retë e zeza ktheheshin rëndë
shirat me stuhi përballin fatet
ëndrrave të blerta besë u kam zënë!
