E VIKTIMIZUARA
Po e fajsoj veten edhese s’kam faj,
zemra m’qan përmbrënda kur të kujtoj.
Ah! Fatzeza grua rininë ta shkatrruan,
T’futën n´udhë t´pafundme, t´kerrcnuan.
Duvakun e nusërise ta shqyen pa zbritur, o yll.
Të hudhën si leckë, të pa vlerë,
E, vet jetojnë me “nderë”, të pandershmit.
2
Sa më dhemb shpirti kur e kujtoj
Takimin e parë që mbeti i fundit,
Sikur dëshiroje diçka të më thoje.
Por, në mbrendësi, sikur kishe frikë
Se pranë kishe njeriun e padjallzuar,
Që mendja nuk i shkonte
Se faqezinjtë, jetën ta kanë shkatërruar.
3
Pse, oj grua, s´e the asnjë fjalë n´takimin e parë ?
Ndoshta t’kishim dal krah, të kishim shpetuar,
nga gjarprinjëtë që rretherrotull të kanë rrethuar.
4.
Pse?
Pse duhej të mbetej takimi i parë dhe i fundit?!
Pse?
Unë, edhe ashtu siç je, do ta kisha fal gabimin,
Do të doja të të takoja, se shpirtin te bardhë e ke!
Eh, saherë që mbyll sytë,
mendja më shkon tek vuaje.
N´çast vesh rrobat tuaja,
dhe, tani te kuptoj thellësisht.
Eh!
Saherë më shkon mendja te ti,
Athua, them, të tretën por
n´çpyll?
Vall, a ke ngrënë, a ke pirë,
Ata sy, i mbylle mirë?
Ndoshta të kenë lënduar,
të kanë rrahur, apo droguar,
Ty fatzezë, e shkreta grua!
5
Kaluan vite nuk u dëgjuam,
asnjë fjalë, asnjë shkresë për ty.
E këto ditë mendja seç
m´është trazuar,
Thuam, vall, çtë panë ata sy?
Mallkoj fatin që s´u njohëm më parë,
Ndoshta të kisha mbrojtur nga ai çakall
që t´u versul si hijenë e duke të sharë
ta ligështoi shpirtin për të të qarë hall.
Me ty fituan lekë e dollarë,
Bënë pazar, t’shitën për mall.
Eh, e shkreta grua, ti e shkreta femër,
ta coptuan dëshirën bashkë me zemër!
6.
Shpirti im, si të jetë i qetë,
kur mendoj çfarë ishe, e tash ku je tretë.
Eu,
Zoti madh, të qofsha falë,
Lutjet e mia merri në shqyrtim
ndal hovin për çdo bukëshkalë
se gruan e linde jo për dhunim.
Krijesat e bukura, poaq edhe të brishta
Futi n’rrugë të mbara e kurrë në të pista!
7
Është tmerr i madh për çdo grua
Kur një burrec e fut në gracë,
Në prind a vëlla duke i kërcënua
Me shantazhë fut frikën deri në palcë.
Eh, e shkreta grua, pranon çdo poshtrim,
Për familjën, zgjedh rrugën pakëthim
Herë hundëzbardhur, herë shërbtore n’harem
Eh gruashkreta, për shtratin u bë karem.
8
Askush nuk qan hallin,
apo kështu më duket mua?
S´u gjet një grua lakuriq?
S´u hodh një në përrua?
Sa shpesh takuan vdekjën
E, Zoti nuk i mori, sikur për sherr
Mbase, Ai na peshon hjekjën
S’di ç’na pret, por këtu është ferr.
Për të shkretën grua, thua bëri mëkat?!
Doni, thjeshtë, për këtë të vë një bast?
S´ka mëkat burri që dhunshëm e çoi në shtrat?
Dhe që ndërrohej me të tjerët nga çasti në çast?
9.
Eh, kjo tragjedi sillet anëekend,
Halleliga, sakrificë për mbijetesë,
Kjo gjini e brishtë, si s´zë një vend?
Shekuj me radhë, nuk pati shpresë.
