Në një botë ku ditët janë të ngjyrosura me hije gri
heshtja është vetmja shoqëruese,
dashuria lind si një diell që thyen retë,
një dhuratë e çmuar që ndryshon jetën tonë.
Ne nuk jemi të paplotë,
as të thyer pa një gjysmë tjetër,
por në përqafimin e një shpirti të afërm gjejmë strehim kur pesha e jetës na shtyp,
është ëmbëlsia e një dashurie që na ngre.
Ne nuk mjaftojmë për veten tonë, por jemi të fortë,
duke kuptuar se ka dikush që na sheh vërtet
nuk ka frikë nga hijet tona
mirëpret ato
i përkëdhel me delikatesën e dikujt që dashuron.
Plagët që mbajmë nuk janë shenja humbjeje,
dëshmitë e betejave të fituara,
të mësimeve të nxjerra,
kush mund t’i shohë
si dritare të hapura për shpirtin,
sheh mundësinë për të mbushur
çdo hapësirë me dashuri.
Kur errësira bëhet e madhe
dhe e ardhmja është e pasigurt,
gjetja e një shoqëruesi udhëtimi bëhet një thesar,
Sepse në ndarjen e ditëve,
në të qeshurën e përbashkët,
ne gjejmë konfirmimin
dashuria është aventura më e madhe.
Nuk është një obsesion
i shpirtrave të brishtë, por forcë e dy zemrave pëshpëritin sekretet
njëra-tjetrës nën hënë,
e mbajnë fort njëri-tjetrin në netët e stuhishme,
jemi një strehë e sigurt, një fener i ndritshëm.
palat e jetës, në uljet dhe ngritjet e saj,
ne zbulojmë se dashuria ë
është një udhëtim i pafund,
një rinovim i vazhdueshëm
i premtimeve dhe buzëqeshjeve,
një lidhje e pazgjidhshme që na bën më njerëzorë.
Ne nuk jemi vetëm, as të paplotë,
shoqërues udhëtimi,
duke lundruar dorë për dore në oqeanin e jetës,
sepse në përqafimin e atyre që na duan vërtet,
ne gjejmë thelbin e vërtetë të asaj që jemi.
