MALLI MË KA MARRË
Sot më mori malli për sofrën
Aty ku si zogjtē mblidheshim dikur
Të varfër,
Për pak bukë e kripë e zemër,
Dhe për shumē dashuri.
Dashuria gjithmonë ishte me mua,
Dhe e dashuruar rrija në folenë time,
Nuk u mungoi as vëllezërve as motrës,
As gjyshërve nuk u mungoi,
Se dashuria ishte kryefjalë në votrën tonë.
Por njē mall më djeg për odën ku mblidheshim
Ku kuvendonin pleqtë mjekërbardhë
Dhe ne bëheshim sy e veshë
Se fjalët tireshin hollë,
Filozofi e jetës sonë,
Që s’ luante kush,
Si guri që peshonte rëndë në tokën tonë të lashtë.
Më ka marrë malli kur dilnim në vapën e nxehtë,
Tek mbanim çarçafin kur e shkundnim manin e moçëm shijeëmbël nē oborr,
Kur rrobat i merrnim e në lumë laheshim si mjellmat e bardha
Për pak freski,
Dhe për shumë dashuri.
Malli mē ka marrē për lojën me guralecē
Për lojën cingli kush ishte më i shkathëti
Për lojën me kontinente kur luanim,
Për lojën me nëntë kokrrat e fasules dhe të misrit
Dhe lojën me litar
Për kēto malli me ka marrë.
Kam mall për atë vend
Për atē kohë
Për ata njerëz,
Për shkollën time
Për mësuesen e klasës së parë,
Kur e shkruante orën në ditar,
Kam një mall të pashuar,
Atëherë kur unë çapkënja ende s’ isha shtruar,
Malli më ka marrë për një dashuri të paharruar….!
