Shkruan Ruzhdi Gashi
Gjykimi është një refleks i shpejtë që shpesh e përdorim pa menduar. Shikojmë dikë, dëgjojmë një histori ose shohim një situatë dhe nxjerrim përfundime të menjëhershme. Megjithatë, sa herë ndalemi për të kuptuar se çfarë qëndron pas vendimeve, veprimeve apo sjelljeve të dikujt tjetër?
Është e lehtë të japim mendime dhe të gjykojmë pa pasur dijeni për vuajtjet, betejat ose sfidat e dikujt. Të vendosësh veten në vendin e dikujt tjetër kërkon empati dhe aftësinë për të parë botën me sytë e tij. Por kjo nuk është gjithmonë e thjeshtë, sepse secili prej nesh ka përvoja, bindje dhe përballje unike që nuk mund të kuptohen plotësisht pa u jetuar.
Në shoqëri, gjykimet e nxituara janë të zakonshme. Një person që duket i ashpër mund të jetë thjesht i lodhur nga jeta. Dikush që merr vendime të diskutueshme mund të jetë i shtyrë nga rrethana që nuk i ka zgjedhur vetë. Por në vend që të pyesim “Pse është kështu?”, shpesh e thjeshtojmë situatën me përgjigje të shpejta dhe të padrejta.
Të gjendesh në vendin e dikujt do të thotë të kuptosh ndjenjat e tij, të shohësh botën përmes lenteve të përvojave të tij dhe të pranosh se ajo që për ne duket e lehtë mund të jetë e papërballueshme për të tjerët. Kjo qasje kërkon një ndjeshmëri të thellë dhe një vullnet për të lënë mënjanë paragjykimet tona.
Në fund, asnjë njeri nuk mund të jetë gjykatësi absolut i një tjetri. Secili prej nesh ka histori të fshehura, plagë të pashëruara dhe sfida të ditëve që nuk i tregon askujt. Të jemi më të butë në gjykime dhe më të hapur ndaj mirëkuptimit nuk na bën të dobët, por të mençur dhe njerëzorë.
Në botën tonë, ku shpesh dominon gjykimi, le të përpiqemi të praktikojmë më shumë mirëkuptimin. Sepse, në fund të fundit, kurrë nuk mund ta dimë me të vërtetë sa e vështirë është jeta e tjetrit, derisa të ecim në këpucët e tij.
