Nder njikto vênde per bukuríë
Dhén t’ êm i shuemi jam tui dishrue ;
N’ gjytete t’ hueja, porsi n’ shkretí,
Rrij tui gjimue.
 e bukur fusha kúr çilë prêndvéra,
Lulzim ká kopshti kúr lulet dalin ;
E drandofilles nder fushë tret’ éra
E pertè malin.
Por gjith këto t’ mira ngushllim nuk m’ apin :
Per atdhé t’ êmin zêmra po m’ shkrihet ;
Njatjè kúr mêndja lëshon ndo ‘j herë vrapin
Shêndi i pertrîhet.
Nder lisa t’ pýjve, bylbyl, tui këndue,
Për çérdhe tande po bân ankime;
Mue, i mjerë bylbyli, po m’ pergián mue
Me kto dertime.
Sá herë nen hije t’ nji farë çinarit,
Afer nji kronit qí i shkon per brîë,
Per vênd mêndohem, kû ndodha s’ parit,
N’ vaj tui u shkrîë.
E pves tui kjámun éren e kronin
Per fush’ e male kû mêndja m’ vret :
Por tui rrjedh uji, si e ká zakonin,
Gjimon e s flet.
Prei mâjes t’ malit shikjoj lerg fushen
Kah dij se â fisi qi jeten m’ fali;
Por prei trishtimit me lot syt m’ mbushen
E s mund t’ i ndali.
O bjeshk’ e male, fusha t’ bekueme,
Kû vetë herherna per shetí shkoshe ;
O Maranaji, o Buen’ e mblëlueme
Me bîmë gjelbroshe,
Kúr kam me u gëzue? Nder njato kësolla
Mâ e pagjt’ e e kandshme m’ u dukte jeta ;
Nder dhéna t’ hueja, kû mbrapa u ndolla,
Veç trishtim gjeta.
Na dha né t’ shkretve vetë Perendija
Mállin m’ u pamun, me ndêjë n’ nji votrë
Grueja me t’ shoqin, me prinden fëmija
E vllau me motrë.
Njaj zêmrë nierit nuk ká qi udhtimin
Per mirakande merr me u bëgatue;
Lerg teje, o Shqype, kush lypë gjallimin
Po, do mallkue.
Do vorre t’réja ndodhë qi m’ kallxojnë
Ndoshta tui kjámun prei dhimet gjindja ;
Njitû, do t’ m’ flasin, t’ rrijn e pushojnë
Vllaznit e prindja.
O Prind, o vllazen ! te’j vorr me jue
E gjáll e i dekun une do t’ rrij ;
Sá do n’ giûhë t’ ême kan me m’ urue :
“Dritë pastë n’ lumníë”.
