Unë e di se ti je larg,
zemra ime éshté me ty,
sa heré shkruaj ndonjé varg,
jeton né énderra pérséri.
Héna qiellit po ndriçon,
gjoksi yt fryhej si dallga,
syté e sajë si medalion,
z’diti té shërohej plaga.
Eré e malit fishkullonte,
zéri i sajé né buzé jehon,
loté kristali derdhen sonte,
si trandafil aromé léshon.
Ti parajsë , éndrrave té mia,
sa herë shpirti té kérkoi,
e shejtë ishte dashuria,
drité e sajé qé kurr s’mbaroi.
Syté e tu jané mrekullia,
héhé e diell né vezullime,
refren je né vargjet e mia,
si dikur né përqafime.
Lule çelé kur vjen pranvera,
ngricat shkrihen ndër lugina,
zëri yt kur fryné era,
tingëllon buzéve féshférima.
Si harroj ditët me diell,
rrjellé e lumit gurgullonte,
drité e syve si në qiell,
si ylber valët përshkonte
Dhimbje ka dhe dashuria,
kur një ëndërr e kérkon,
i mban gjallé ndjenjat e mia,
nè rrahje të zemrës ti jeton.
Né përqafime dhe né brenga,
rron më mue, ndër kujtime,
frymé e sajë jehon si kénga,
veson lule ndër agime.
