Nuk dua qe ti, te ngjash me dimrin
Se jashte dukesh , vertet pranvere
Zemerimi nxin dhe qiellin
Krijon stuhi, krijon dhe ere
Pak a shume, ti ngjan me yllin
Shkelqen me shume ne erresire
Nje fjale e jotja, me zbret qiellin
Dhe zemren time, e mban ngrire
C’do gje qe them, ti e peshon
Dhe veten tende, e ben kristal
Nese ujku qimen, do ndėron
Te gjithe do thonin, me Fal
Por ja qe une, s’jam si te gjithe
As e urte, si dele rude
Behem zjarri mbi kongjinjte
Inatin tend, ta ngre mbi hunde
Prandaj I leme me mire, inatet
Dhe dalim jashte, per topa bore
Se kush u zu, e zgjati llafet
Humbasin vleren BURRERORE!’
