Me duar në faqe shikonte nga dritarja
Rrugës me kalldrëm gjithë mbanin kokën lartë shikonin bukuri të rralla
Një zemre ja ndale rrahjet nuk ndihet e gjallë
A e meritonte buzqeshjen tënde dikush që për ty ka qarë
Në natën kurë qiellit si bën shoqëri hëna por errësira shoqëroj jetën
Lakmitare e shtratit me trëndafila zemrës s’ja the të vërtetën
Pse athua për hirë të pasurisë godite shpirtin me briskun e lakmisë
Për her të fundit ky shpirti u ledhatuar me balsamin e dashuris
Një ditë pranvere sikur kujtimet fluturonin
Përzier me mallë dhe ndjenjat të mallokonin
Pse ishe ngujuar pa dashje në vello nuserie
Kurë në shpirtin tënd nuk mbretëron ndjenjë dashurie
