U ngopa me ajrin e heshtjes,
Ku fjalët mbeten pezull – kufoma pa jetë,
Mendimet enden si re kaotike,
Në një qiell të pafund, të errët,
Me njolla e shenja mistike.
U ngopa me kujtime të vjetra,
Që si jehona të trembura në netë të frikshme,
Kthehen me zërat e mekur të së shkuarës,
Dhe ende më thërrasin si jetimë pa shpresë,
Si shpirtëra të përçudnuar, në mallkim.
U ngopa me çastet e humbura,
Që koha i mbyt në ujëra të turbullta,
Dhe unë i lodhur, i këputur
Tretem në brigjet e saj të frikshëm,
Duke pritur një valë të re,
Të më fshijë epitafin e dhimbjes,
Mbi gurin mortor të gëzimit.
U ngopa e prapë mbeta në kërkim,
Për një dritë që të më ndezi natën e ftohtë të mendjes,
Për një ndjenjë – t’më ngroh zemrën e akullt,
Dhe për një shpresë që t’më çojë diku,
Qoftë dhe në rrugë pa krye, qorre të së ardhmes,
Veç të ndjej se po lëviz, po bëj tutje.
