ka njëqind njëmijë vjet
që presim kthimin e tij
lavdinë për të mos e harruar
jemi lodhur tashmë
duke u fshehur tkurrjeve
të atdheut të humbjes
edhe për mungesën tënde
gjarpri ende na e përthekon trupin
gjersa kalojmë pranë hijes tënde
duke pritur diellin dritëdhënës
të lindë rrugën për të na e treguar
përtej mbetjes peng të pritjes
nuk është koha vetëm për histori
është koha për burra për trima
që e jetësojnë amanetin tuaj
në tokën e mbuluar me zjarr të Arbrit
në tokën e mbuluar me heshtjen akullt
të Çamërisë, Dardanisë, Ilirisë
ku na mbulon hije e rëndë e harrimit
të presim të vishë një mëngjesi
me gjokun e bardhë të ëndrrave tona
dhembjen për të na e shpjeguar
që është e madhe sa Malësia jote
heshtja jote nuk na pëlqen
as harrimi yt nuk na duhet
nën qiellin blu po të presim
emër për t’iu bërë shpresës
shpirt për t’i bërë guximit
gjumit tonë të lepurit
për t’i dhënë fund
plagës sonë të rëndë
i duhet edhe dritë e diellit tuaj
eja para se vdekja
të na sjellë te ti
