Nuk vuaj për famë poeti.
Vuaj ,kur shkruaj.
Siç është realiteti.
Ku plaga kullon.
Pesha e shtypjes ,rëndon.
Mbi ti.
O ,i shtrenjti njeri.!
S’më duhet fama.
Kur me “armën” e poetit,s’goditet flama.
Mjerim djalli.
Që fukarenj shkaktoi e mbyti.
S’u zhduk,nuk iki.
Kur “satrapët”mbarë.
Andej drejt ,”djallit” ,kanë shkarë.!
Dreqi ta marrë atë famë poeti.
Që mbi “dafina”mbeti.
Që përralla ëndërron.
E mbi gjëmbat e kohë jetës kot vargëzon.
Poeti është misjon i shenjtë.
Shërben në varg.
Kurrë ,nuk bie në “qark”….!!
