Nga majë bjeshkësh erdhi,
Sikur nga dëbora që u shkri
Dhe natyra gjithë buzëqeshi,
Dielli bash me të ra në dashuri.
Trupin porsi bari i njomë,
Porsi pëllumbat nën këmishë,
Gjinjtë e bardhë detin tërbojnë
Lumin nën këmbë e dalldis.
Aromë të saj mbajnë trëndafilat,
Zot ai shikim shigjetë dashurie
Si dielli i verës ndez, perendimet
Prush e flakë në zëmra djalërie.
Në gjunj iu ulen sulltanë e mbretër,
I ofruan,çfarë si ofruan një mal pasuri!
Dukej se kish ardhur nga një planet tjetër,
Vetë Afërdita zbret me paqe e mirësi.
Sapo poeti dikund e kish parë
Poezi metaforash e derdhi në letër
Meshë shenjtë brenda saj ngrihej pa zë,
Veç poetin tha,veç atë s’dua tjetër.
Thonë u mbyllën në një shtëpi,
Thonë se gjithë bota ishte e tyre,
Thonë se metaforat kishin orendi,
Thonë se darkonin nëpër yje…
