Në këtë mëngjes të heshtur gri,
Një heshtje e mjegullt ka zbritur,
Në një kafe pranë dritares po rri,
Qyteti i përgjumur s’është ngritur.
Ku ta gjej një mik të sinqert tani,?
Një mik, që të më thotë një fjalë,
E mbuluar nata me mantel të zi,
Iku si me turp, si grua e përdalë.
Ndoshta do iki dhe unë pas pak,
Edhe pse jashtë i ftohti më pret,
Një zog më vështron mbi parmak,
Diçka do t’më thotë, por s’më flet .
Më dhimbset zogu, që aty po rri,
Se hyri pa faj në mendimet e mija,
Siç hyn ndonjëherë, një mik i ri,
E më fton që me ‘të dhe pak të rrija.
Në heshtje zogun e vështroj në sy,
Se edhe ai si unë është në vetmi,
Por kjo dritare na ndan neve të dy.
Sepse doja ta ftoja, t’më bëj shoqëri.
Ndërsa po i dridhej syri nën qerpik,
Nga të ftohtit, të dy krahët i shkundi,
Dhe një cicërimë e lëshoi si muzikë,
Duke u larguar, nga sytë më humbi.
