NJE MOTER TE VETME KISHTE IM ATE
Një motër të vetme kishte im atë,
Gjëja më e shtrenjtë që njihte në botë.
Ai burrë i sertë me qibër të lartë
Nga malli si foshnjë shpesh derdhte lotë;
E ëmbël ish ajo, e bukur si peri
Nga legjendat e kish emrin, Fatime’.
Atë kish babai vëlla e perëndi
Dhe shtëpia mbushej me gas e hare;
Le të ishte i dhënë pas punës i tëri
Le t’ish në kuvende mes burrash kryelartë
I drithërohej zemra, i belbëzonte zëri
Vetëm e vetëm për dy gisht kartë;
Sa herë trokiste dikush papritur
Në mbrëmje dimri a prill e maj
Ai priste me ankth, zemërprushitur
Mos shfaqej në portë portret’ i saj;
Ç’mbresa ruaj, të buta, foshnjore
Nga ndjesitë e tim eti, të bukura, intime:
Një rrudhë e saj në fytyrën ëngjëllore
Ia bënte zemrën, copë e thërrime…
Motra e tim eti u bë vesë e shi,
Rrallë e dendur vjen, lehtas ikën shkon…
Mbi flatrat e erës në ajër, lagështi
Si vesa e verës gjivakët fluturon…
………………………………………………………………………………
PAVARESISHT…
Pavarësisht se ne nuk jemi më bashkë
Dhe duart s’t’i prek më as fort as lehtë,
S’më harrohet kur më thoje: je qesharak,
I çthurrur, por je i çiltër e plot jetë;
Pavarësisht se unë shpesh para teje
Dikë tjetër me afsh e përqafoja fort
Dhe tek ti vërshonte ai zjarr prej rrufeje,
Që të digjte se nuk më përqafoje dot;
S’më harrohet emri yt dhe ajo jo-ja e qetë,
Ditën dhe natën çdo gjë më kthjellohet…
Edhe hëna kurrë mbi ne të mos jetë,
Që zemra jote kurrë të mos lëndohet!
Faleminderit po ta them sot nga zemra,
Për atë që pa e ditur as ti dhe as unë:
Ne u deshëm aq fort sa duhet ëndërra,
Për orët kur Hëna na ndriste aq shumë…
………………………………………………………………
ADOLESHENTJA EMIGRANTE
Ndonëse pranverë, qielli plot me re,
Bari i porsandirsur dheun kish mbuluar,
Braktise ti trëndafilat dhe ike atje
Mes malesh e pyjesh pa qënë e gëzuar;
Bluza veshur me ylbere ngjyra-ngjyra,
Rrugën e panjohur shikoje me vëmendje
Një buzëqeshje mgjepsëse të shndriste te fytyra
Sikur majën e Olimpit shikoje me ëndje…
Ti vetëm sa qeshje, o krijesë ëngjëllore;
Vajzë ledhatare, e dëlirë e papërlyer,
Akoma ishe e vogël si lule pranverore,
S’dije ç’do të thoshte nga jeta e zhgënjyer…
Me lulet, vogëlushe, ishe fort e dashuruar,
Se në zemrën tënde kishte vetëm pranverë
Tufa lulesh i lëshoje nënës nëpër duar
Dhe mësuesen s’e harroje ti asnjëherë…
S’do të kthehesh më te parku si dikur,
Në këndin tënd të dashur që të pret,
Je akoma e vogël si trëndafili plot nur,
Po mos e harro, kurrë, lulishtarin e shkretë!
