SHKREPTIMA SINORËSH
Vikama e thyeme
përtej shpirtit,
çau retinën e hijes
që ish ngjitë
lëkurës s’trungut…
Avullojnë qelqit të fjalës
vegime lashtësie,
e dordolecë me huqe
vargonjësh-lidhun,
shterojnë pikturat
shkarravitun jargësh
naltsisë tyne prej asgjaje…
Vikamë vorresh
skajit të ândrrave dritnore,
vajtojnë terrin
diademës së shtirun
guralecëve të epun,
në thurjen e huazimeve
humanitare të vreshtave t’unit…
E preludi i ernave
prej fijesh që dirigjojnë
ehot në ardhje,
ndalet lindjes së perëndimit
e përqafohet me sytë e harruem,
dhimbjes n’eshtna
ku âsht’ ngritë
skulptura prej fryme…
Vikama harkohet buzës së lotit,
e në shtatin e thirrorëve
kafshon malet e predikueme…
Kunorës së gurit, derdhen lutje uji!
