Ngushticave tona…
Me etje drite,na u dehën përrallat,
i vodhëm sa e sa të pathëna përsysh,
kur malit prej gjoksi ia thithëm ujvarat,
as qamë,as qeshëm,me mendje mëdysh.
U zbritëm prej nate,si zogjtë për ushqim,
kutizave të zemrës,fshihej hëna duke parë,
ditëve të zbehta,u përplasëm në kryqëzim,
e lojtëm me rrugët,herë çmendur,herë vrarë.
Idiotësi epokash,përfundojmë në asgjë,
humbje vitesh shtypur,ngushticave tona,
pamë kohën në sy,si diej të pa zë,
qumësht jete prej nesh,pin toka akoma.
Heshtjet i përqasëm sytheve të pranverës,
e frymojmë pa zhurmë,në zbrazje ironike,
pa i vënë reze,as dritares,as derës,
çdo stine në etje,për pakëz rreze drite.
