MELODIA E PRITJES
Një lule ka ulur kokën
Një dorë më s’përshendet,
Ti nuk e hap më porten
Rruga ka mbetur shkretë.
E varfër mbeti dhe zemra
Nga malli dhe dy sy,
Nëpër erë vijnë ca emra
Asnjë lajmë nga Ty.
Në krahët e dallëndyshes
Melodia e pritjes ,sa një jetë,
Gjithçka do të ishte ndryshe,
Zemra po t’mos ndihej vetë.
Një lule ka ulur kokën
Një dorë më s’përshendet,
Ti nuk e hap më porten
Rruga ka mbetur shkretë.
Koha ikën, ti nuk përgjigjesh,
Kujtimet ikin, s’të thërrasin më.
Mungojnë zëra fëmijësh
Mungon dhe i yti zë,
