Më kanë njohur çdo kallëdrëm
i Çarshisë së vjetër të Prishtinës
edhe zejtarët me ato duar punëtore
më kanë njohur ata plepa
të harlisur drejt qiellit
ku pranë tyre ulur galuc
fshatarët e ml rrinin
Po më duket po e shoh
babanë tim me plis
të vruktë nga djersa
të martën në ditën e tregut
duke shitur pak gjizë
pak qumësht e pak vezë
gjithnjë kthehej vonë në shtëpi
Më dukët se po e dëgjoj
gjëmën e lumthit të Prishtinës
kur zbritte nga malet i qetë
e përshkonte mespërmes qytetin
me atë ujë bilur të bardhë
Më kujtohen ato ditë pranvere
kur zbritnin nga Normalja
nëpër Taukbahçen e mbytur në blerim
me drunj halor dhe me
tuba të shumta jargovanësh
me atë aromë të dashurisë
ku tuboheshin zogjtë e bekuar
ia thonin këngës së gjatë
Po po më kujtohen normalistët
kur zbritnim mespërmes Taukbahqes
duke kënduar këngën e preferuar
Fushat e Tiranës nëno gropa gropa
unë po shkoj ushtar oj nënë
më ka thirr Enver Hoxha
Gjithçka më sjellët vërdall
në ato kohë dritë rinie
mallëngjehem si mërgimtari për atdhe
për ato vite të arta rinore
që nuk do të kthehen kurrë më
