A ma thua dot
ngjyrën e heshtjes,
atë që pikon nga retë
si fije drite të shprishura?
Ajo s’është gri,
as blu e plotë,
por një hije mes ngjyrash,
si dritë e thyer në ujë.
Unë jam aty,
në pragun mes dritës dhe muzgut,
një stinë pa emër,
një përzierje kujtimesh.
Shiko, si treten unazat
në pellgun e shpirtit tim—
valë të vogla,
ngjyra të heshtura që lëkunden,
si zëra që s’kanë nevojë për fjalë.
