Jo, hënë, s’të kam besuar shpesh,
ti që shkel mbi qiellin bosh dhe qesh,
vesh misteret me dritë të ftohtë,
por fsheh të vërtetat, në heshtje të kotë.
Je pasqyrë e ftohtë e netëve t’errëta,
ku puthjet thahen dhe fjalët bëhën të shkreta,
ke parë premtime që vdesin me natën,
je dëshmitare e mashtrimeve të gjata.
Sonte kam ftohtë — në shpirt e në gjymtyrë,
çdo frymë më dridhet, çdo mendim më vyshkët në fytyrë,
por prapë të pres, si një shenjtore agimin,
të lindë dielli, të ngrohë trishtimin.
Mbyll sytë e mi, të mendoj si rrezë,
ti që shfaqesh kur nuk kam shumë shpresë,
ti që s’hap gojë, por shikon çdo plagë,
hënë, je e bukur — por nuk je e ndershme në natë.
