HESHTJA
E urrej heshtjen e pritjes vrastare ,
E urrej se eshtrat thellë mi bluan,
E urrej se me lëshon lotin e trishtimit ,
E vuaj brenda vehtes sa s’thuhet
.
E urrej heshtjen kur mi fshinë fjalët ,
Dhe në pritje te gjata me degdisë,
Më thërrmon buzeqeshjen e mengjezeve,
Më kthen në rrebesh ku digjen stuhitë.
Ca here mes krahëve ajo më merr,
Dhe copëza kujtimesh mi ka sjellë si me magji ,
Unë e prangosur jam burgosur brenda tyre ,
Opium I bardhë ato çaste në shpirt .
Kam qëndruar gjatë mes tyre ,
Kam qeshur mes tyre , por edhe kam qarë,
Jam dukur dhe zhdukur si reja prapa diellit ,
Në hapsira te kaltëra kam humbur fjalët.
Jam rizgjuar prej tyre e telikosur ,
Jam ringritur duke mbledhur fjalët ,
Por serishte pranë meje heshtja kryeneçe ,
Luante me mua , prangoste fjalët
.
Heshta kur serishtë më kryqëzoi ,
Gjuhën mes dhëmbëve e mbajta me zor ,
Jo se s’ kam forcë për të luftuar,
Por kam heshtur se nuk dua qe lotin të tundoj.
Heshtje , ah heshtje vrastare ,
Të kam duruar gjatë , më s’të duroj,
Atje e harruar mes heshtjes tuaj le të mbetesh ,
Dua pak diell që heshtjen e heshtjes tuaj të harroj .
