..U përgatitën shumë për atë takim.
Takimi i matures ne pesedhjetevjetorin e saj. Nje jete bashke. Perseri te dashuruar si ne momentin e pare.
” Te dua shpirt, je pasioni dhe zjarri im”- dhe e puthi fort.
Ajo u clirua nga shtrengimi i forte.
Ishin te dy me thinja shtuar, rrudhat dalloheshin qarte ne fytyrat e tyre, por ato fjale mbeten ashtu, goditen ashtu si heren e pare.
E mbante mend te tille, kur ishte esell pa vene gje ne goje, por edhe kur pas gotes se trete te veres turbullohej, cudi ato fjale buronin si per here te pare. Ai shtoi me te qeshur:
Po kur zgjoheshim te dy, ti ashtu me floke pa krehur qe te mbulonin supet po keshtu je, joshese si heren e pare.
Ose kur vije koken ne shtrat pas tere puneve te lodhshme dhe fuqite te ishin mbaruar, me frymen e fundit perseri po ate pasion me ndizje.
Me joshje me ndizje si heren e pare, e cuditshme si jemi ne te dy. Por une te dua fort perseri edhe kur me mban inat, se nuk kam kryer te gjitha “detyrat ” e tua, e me mbaje meri, koken menjane dhe mundoheshe te tregoheshe indiferente.
Une perseri te rrembeja ne krahet e mi dhe te peshperisja: “Shtrige je, por te dua, si i marre” .
Kaq duhej dhe ti me puthje me me force, vije e egersuar,e rrembyer si lumi qe del nga prita e vene per ta ndaluar.
Por ta njoh koken, qe inati yt zgjat edhe me dite e dite te tera, perseri te dua si i marre dhe nuk u tjetersua kjo dashuri, nuk u beme te huaj, as pas atyre diteve, e filluam perseri me ate pasion si per here te pare dhe gjate e vazhduam….
Te nesermen heret u nisem per udhetimin e tyre te permallshem
Arriten ne qytetin ku u rriten. Me mall me nostalgji.
Shetiten ate mbremje te gjitha rruget, te kapur per dore.
Ku nuk shkuan, ne ato vende aq te dashura. E nesermja erdhi shpejt. Nje e nga nje u mblodhjen ne oborrin e shkolles, ata maturantet me thinja. E midis tyre kishte dhe nga ata, qe e filluan rrugetimin bashke dhe sot erdhen si maturante, por thinjat ju shtuan edhe me shume, kur takuan “mikeshat” e tyre te dikurshme,me dashurine mbetur diku ne sirtaret e endrrave te tyre..
…Oret fluturuan si dikur kush kujtonte nje batute, nje tjeter nje ngjarje e bukur, dikush kujtoi edhe shoket qe rrugetimin e tyre e vazhdojne ne perjetesi.
Per nder te tyre u ngriten ne kembe dhe nje minute heshtje sa tere vitet e kaluara larg njeri tjetrit.
…..Vonë shumë vone, ata erdhën në dhomën e ngrohtë të hotelit modest të qytetit të tyre. Të lodhur, por tepër të lumtur, mjaftoi një takim të riktheheshin në ato vite aq të bukura, aq të çiltërta, aq të sinqerta. E nesërmja i priste përsëri në ritualin e zakonshëm të rrugëtimit të tyre….
