KALTËRSI
Kur drita arriti atmosferës,
rrezet e gjata të kuqe, të verdhë, jeshile,
Qëndronin rimetuar hapësirës,
shfaqur imazhin tënd
.
Vullkane shpërthyen, si sy i plasur i njerëzisë.
Vjellë zjarre të frikshme,
shuar zëra bulkthi, shprese.
Derte, oqeane lotësh krijuan.
Alga të vogla sollën jetë, çliruar oksigjen.
Ndërsa uji shfaqej në sy jeshil, klorofili,
Ti xhelozoje si fëmijë, a e mban mend?!
I doja rrezet e shkurtra të dritës, reflektuar në kaltërsi.
Shpërndarrë, goditur mjergullnajash, shndërruar në tjetërsi.
Ti erdhe si uji i pangjyrë.
Në të kaltrër të qiellit tim pasqyruar.
Vozitur blusë së thellë të shpirtit, lumturuar.
Në universin tonë magnetizohemi,
si planetët e afërt rreth diellit.
Marrë e dhënë dritë,
përjetësisht prej njëri= tjetrit.
