SHQIPËRI MOJ NËNË
Unë bija jote linda dhe u rrita
Me brenga e halle që kurr s’mbaruan
Babai me fliste për të bukuren Shqipëri
E nëna ninulat ne djep duke kendua
Dhe nji ditë u rrita dhe u madhlrova
E në shkollë shkronja e para kur i mësova
Fjala e parë ishte Shqipëri , shqiptarë
Që në zemrln time thellë thellë i brumosa
Arbërija jonë ti moj halle madhe
Që kurr s’të mbaruan brengat e tuaja
Të ndarë të coptuar zemra copa copa
Gjaku i arnërorit si të rrjedhë në aorta
Kur trungu i ndarë , koka s’punon dot
E gjymtyrlt e prera shpirti pikon lotë
Ndër shekuj tragjik larë në gjak barot
Edhe në kohë të sodit hallët s’mbarojnë dot
Ty të qofshim falë moj tokë arbërore
Je gjaku i yn që rrjedhë në damar
Shpirti s’gjen qetlsinë atje ësjtë prore
Gjersa të bashkohëmi të gjithë nen nji kulëm
