Të gjithë
Të gjithë më deshën kur isha e padjallëzuar
Teksa po më rrëmbenin pak nga pak truallin
Pasurinë që e ngrita vet me këto dy duar
… më vodhën e më rropërn dhe lëkurën e tetë!
Të gjithë më urryen kur iu kundërshtova
Për të patur atë pjesë që më kish mbetur
Por edhe pse u fala dhe më të fundit gjënë
Por dhe firmën me gjykatës më deshën!
Të gjithë më harruan e derisa ua fala
Edhe atë pjesë timen të pazaptuar
M’u bën si bisha e ndërsy si hala
Kur më doli llotaria sa s’vranë dhe veten!
Të gjithë kanë gisht ndër lëkurat e mia
Teksa po më binte si një e djegur
Ua fala me pahir e ca nga dëshira
Për t’iu zhdukur nga sytë këmbët!
Të gjitha i humba, i fala e i hodha
Ca tek nëna, ca tek motrat, e tek komshija
Ca i lash me besimin se do m’i kthenin
Betohem; dhe komunikimin në mesexher më nuk kisha!
Çfarë tjetër mbeti tek gjaku, ndjenja e dashuria
As kujtimet më nuk kanë vlerë e as në ëndrra
Si të isha në një botë plotë me ulkonj e lugetër
E që veç Zoti ish Ai që më çoi ndër fletët!
Të gjithë më deshën, të gjithë më urryen
Të gjithë më harruan, të gjitha i humba
Në një botë që s’ka më njerëz
(as baba e as nëna)
Por veç një përcjellje shkarazi e në ke fatin e Zotit
Si nga hera, e fituara e besuara e në vlera!
