Sytë e mi kërkonin sytë e tu,
në rrugët e qytetit,
ku gjethet, të arta e të lodhura,
lëshoheshin si fjalë të pathëna.
Era fshikullonte degët e zbrazura,
e unë kërkoja hijen tënde,
në çdo fytyrë të panjohur,
në çdo buzëqeshje të shuar.
Rrugët heshtnin,
veç hapat e mi flisnin për mungesën tënde,
dhe çdo kthesë e errët
ndizej me shpresë të pakuptimtë.
Mes vjeshtës, mes rënies,
jeta digjej ngadalë si qiri,
e unë prisja një shikim,
që nuk erdhi kurrë.
Ti ishe larg, ndoshta vetëm një ëndërr,
ndoshta një kujtim
që ngjitet mbi stinët e shkuara,
si një gjethe që refuzon të bjerë!
