Ehh, Sa Mallë
Sa shumë malli ,me ka marrë
Per vendëlindjen , tokën mëmë
Me kujton vitet, e rinisë time
Me imazhe të mbushura, plotë kujtime
Me kujtohet fshati, ku u rrita
Me plot vuajtje ,dhe sakrifica
Këmbë zbathur ,opinga gome
Me shokët loznim , me topa bore
Në mbrëmje ,shkoja në shtëpi
Shpalosja librat , në dritë kandilit
Vinte mëngjesi ,me vrap në shkollë
Ngrica e të ftohta, plotë deborë
Rrugën merrnim, bregut t’lumit
Ca t’përqeshur ,e ca t’përgjumur
Me padurim , prisnim pranverën
Debora te shkrihej ,lulet të çelin
Shkelqenin malet ,plot gjebrim
Mrekullitë e ,fshatit tim
Rridhnin ujrat pa mbarim
Në ç’do shteg ,kishte burim
I premtova , kur u largova
Që ty kurrë , sdo të harroje
Në ç’do shteg ,nga ku kalova
Rrugët e mergimit , i përlota
Më djeg malli , për vendlindjen
Shpirti shfrynë , si fyell më vrimë
Me zë t’lartë , thërras sa herë
Kam shumë mallë, për ty atdhe”
Poezi nga Gezim Deda
