SAGA E MUHAXHIRËVE
Një det lotësh si breshër, si shi
Përpara rruga pa rrugë me buaj e qe
Drejt shkretëtirës së Anadollit të zi
Në hejbet e zemrës nga një copë Atdhe.
Në qeleshe bloza, një pikturë si hiri
Shokat që mblidhnin damarët e dhembjes
Nga një syret në korniza trishtimi
Krrokama e sorrave, korbave, iso e dyndjes.
Mbrapa varret e gjyshërve me rrasa
Gurët që ndrynin nga një legjendë
Arat ferrishta, livadhet me uritha, balta…
Gjurmët e qerreve me rrota druri që brejnë.
Syloti i nënave me lulakët në gji
Për djepat e mbetur në shtëpitë e djegura
Vaji i fëmijëve, lehjet e qenëve, imazhi gri
Piskamat e shpirtit për dashuritë e vjedhura.
Në polin e Veriut, në kancelaritë e Evropës
Arkitektët e hartthikave vizatonin kufijtë e zi
Arbërisë ia kafshonin copat e tokës
Një popull dyndej, Muhaxhir, pa oborr e shtëpi.
