Mbytèm keqas,
Në kaq shumë mendime
Njêherazi ndonjëherë,
Panvarësisht , se e di
Që kjo më sëmbon
Është më e fortë se unë,
Dhe në këto çaste,
Orët bredhin,
Dhe shumëzohet me zero
Çdo imagjinatë,
Që mund të kem pasur
Për veten
S’ka kohë,
Të lëvizësh as më të voglin gisht,
Limiti shkon drejt asgjësë
Ato vijnë aq shpejt
Bashkë me rrethanat,
Aq shpejt,
Sa ,të tërheqin
Me shpejtësinë ,
Dhe zhurmat e një treni
Dhe vendimet,
Jañë stacionuar diku,
Dhe vetëm presin udhëtimin
Pa një ekuilibër shpirti
Duke ditur,
Që po luan rëndë
Me veten,
E kohë kthimi më pas
nuķ do të ketë më.
