Nji grusht dhe ,sa nji botë e terë,
Që nuk krahasohët ,jo më asgjë,
Është dheu ,i atdheut të arbërit,
Nga do shkoj ,më mbanë të gjallë.
Nji grushtë dhe ,nga toka e Gjergjit,
Që luftoj njizetepesvite ,mu për këtë
Nga heroizmi ,i komandant Ademit,
Bacë Shabani dhe trimit Hamzait.
Nji grushtë dhe ,nga ajo tokë e arbërit,
Që ndër shekuj ,u la me gjak e barot,
Me lot nënave ,tona shamibardha,
Që ndër shekuj ,i dhuruan heronjë.
Nga kjo tokë ,e bekuar Dardane,
Mbushur ane kend,dhembje,varre,
Për heronjë ,e dëshmorët të renë,
Për dhembjet ,shekullore ende gjallë.
Nga ky grushtë dhe ,marr aromën,
E asaj vatre sime ,ku unë kam lindë,
Ku nëna më këndojë ,në djep ninulat,
Më zjarr shpirti ,ku unë jamë rritë.
Aty ku mësova ,së pari alfabetinë,
Aty ku u paisa ,më ndjenjë për atdhe,
Aty ku këndova ,ndër fusha e ograja,
Kengë ,për të madhin Skendërbe.
Nji grushtë dhe ,sa nji botë e terë,
Që ta mbajë ,si nënkresë,gjithmonë,
Të ma kujton ,përherë mëmdheun,
Ate imazh ,që më mbanë të gjallë.
Në ate grushtë dhe ,unë gjejë qetësinë
Më dukët se atdheun ,e mbajë në gji,
Dhe ta përkdhelë ,më zjarrinë e shpirtit,
Të largoj sa do pak këte të dhembshmën
Zagushi
Nji grushtë dhe ,nji botë e terë për mua
Atdheun ma ruan të fresket,më nderon.
POEZI NGA XHEMILE ALIU
