Agim Vinca lindi më 22 maj 1947 në Veleshtë të Strugës (Maqedoni). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen në Strugë. Studimet për gjuhë dhe letërsi shqipe i kreu në vitin 1970, në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës., ku edhe magjistroi dhe doktoroi. Është profesor ordinar në Fakultetin e Filologjisë të Universitetit të Prishtinës, ku ligjëron Letërsinë e sotme shqipe.
Agim Vinca është njëri nga poetët e njohur bashkëkohorë shqiptarë dhe njëri ndër studiuesit më të dalluar të letërsisë shqipe. Agim Vinca merret edhe me përkthime letrare. Jeton dhe punon në Prishtinë.
Veprimtaria letrare
Feniksi (poezi, 1972)
Bregu i mallit (poezi, 1975)
Në vend të biografisë (poezi, 1977)
Aspekte të kritikës sonë (studim, 1977)
Qasje (kritikë, 1980)
Buzëdrinas (poezi, 1981)
Struktura e zhvillimit të poezisë së sotme shqipe (1945-1980) (monografi historiko-letrare, 1985)
Iz savremene albanske poezije u Jugoslaviji (antologji, Sarajevë, 1985)
Arna dhe ëndrra (poezi, 1987)
Orët e poezisë (kritikë letrare, 1990)
Populli i pandalur (publicistikë, 1992)
Alternativa letrare shqiptare (kritikë letrare, 1995)
Kohë e keqe për lirikën (poezi, 1997)
Shqiptarët mes mitit dhe realitetit (publicistikë, 1997)
Dri’ (poezi, përzgjedhje, Tiranë, 1999)
Sonet i vetmuar (poezi të vjetra dhe të reja, 2001)
Kurs i teorive letrare. Prej antikës deri te postmodernizmi (libër teorik, 2002)
Panteoni i ideve letrare (libër teorik, 2003)
Fije të pakëputura (sprova letrare dhe kulturore, 2004)
Kënga e hapur (antologji e komentuar, 2005)
Psalmet e rrënjës (poezi, 2007)
Psalmet e rrënjës (poezi, 2007)
(Po)etika e fjalës, (publicistikë, 2010)
Arti i reagimit (publicistikë, 2011)
Disa nga poezitë e autorit
KUJTOJ MËSUESIN
Pat ikur mesuesi im ne Turqi,
une abetaren e laga me lot,
ne zemer me hyri fytyra e tij
dhe s’me hiqet as sot.
I vogel isha atehere, pak dija
jeta me dukej loje e defrim,
po ngado qe shkoja, kudo qe vija
shihja fytyren e mesuesit tim
Degjogja zerin e tij te dashur
kur binte zilja per ne mesim,
degjoja zerin e tij te dridhur:
“E di c’eshte mergimi ti, Agim?”
Por une s’e dija, s’kuptoja asgje,
c’ishte mergimi dhe Anadolli
Syte e mesuesit ishin me lot,
ate dite qe fshati e percolli.
Kaluan dite, kaluan vjet,
librin nga dora s’e leshova,
ne banka te shkolles edhe ne jete,
punet e kesaj toke mesova
Mesova une se c’ishte mergimi
shtepia pa plang, sofra pa buke
mesova pse mesuesi im
na la dhe mori te largeten rruge.
Sot, kur dhe vete me ditar,
dal perpara nxenesve te mi,
e kutjoj mesuesin tim te pare,
arratisur larg ne Turqi.
MORA RRUGËN PËR QAFËTHANË
Mora rrugën për Qafëthanë:
Shqipëri –nënë!
Shqipni-nanë!
Pesëdhjetë vjet pa u parë:
Ëndërrbukur, zhgëndërrvrarë!
Ec e jakë Jug-Veri:
Shqipëri-nënë!
Nanë-Shqipni!
GLOSË PËR ÇAMËRINË
Ne shumë pak kemi kënduar për Ty!
(Jo pse s’të kemi dashur, jo pse s’të kemi
njohur).
Pak kemi kënduar…
Po në zemër një vend gjithmonë e kemi ruajtur
për Ty;
një vend bosh, e dashur,
Çamëri!
