Kur pjell mllefi nga uni i saj i strukur
pranverat janë të shumtuera
vijnē pa mirëseardhje
ngjyrat janë veç pa sy e fjalë
Uni ndrynë të gjitha
muzën e ndryshkur kohësh
e përdalë është ajo
pa mllefin e derdhur si farë e shtjerrur gruri
po bukën që nuk e pret
mallkim që më vret
Po pjellat e derdhura
dallëndyshet pa fole si do i bëjnë
pranverat e gjunjëzuara
të kurdisura si i donin vet
Bletë të harlisura
çmendur rrotullohen luleve shpirtit
nektari qiellin stërpik
pa diellin
mjaltë pelim do ketë atdheu
nuk dua të kacavyrem drunjësh
por të flë në djep
Nuk i kuptoj shkronjat dhe gjuhën e tyre
pse duan të përziejnë gjak
ngjyrë që nuk më përket
Unë bija e qytetërimit
e Teutës mëmë
e gurit e baltës
po e vajit që shkrumb saherë m‘bënë
Majat e goditura stinave e vakteve
mjekrrave e analfabetëve
unin tim që ma vrajnë
saherë ,, sokaqeve ,,
tokë e emër duan me nxënë ….
unë bi Teute jam
dje e sot
mos vdeksha në sy
pa ta thënë …
