Dhe unë do të ec e heshtur një ditë,
Me muzën mbyllur brënda shpirtit tim.
Do të pres të zgjohen nga gjumi hyjnitë,
Pastaj do zë të flas për dashuritë.
Nuk do dëgjoj as zhurmën e erës që fryn,
As zogjtë nëpër pemë kur kuvendojnë.
Pranverat me lule në zemër do i mbyll,
Me aromën e tyre një ditë larg do të shkoj.
Kjo botë duket e plakur, dimër më sjell,
Ngricën e ndjej në çdo hap që hedh,
Përpiqem te ec, por ndalem për dreq
Sa herë që në shpirt jeta shiun ma sjell…
