Udhë që zbresin, udhë që ngjiten,
Një kala me ca bedena,
Ec ngadalë, o udhëtar,
Ec ngadalë, se zgjon legjenda!
Legjende e parë e Argjiros,
Që prej shekujsh s’mund të flerë,
Ja, shiko, si një shqiponjë
Ulet mbi malin e Gjerë!
Ndalu pak te Topullarajt,
Derë me kanata të rënda,
Hapen-mbyllen dalëngadalë,
Gjithë lavdinë s’nxë dot brenda.
Ndalu te busti i Çerçizit,
Prapë në këmbë për mëmëdhenë,
Kapedanët kurrë s’shtrihen,
Luftëtarët kurrë s’flenë.
Ec ngadalë, o udhëtar,
Dhe shiko diku mbi male,
Se zbret Muzo Asqeriu,
Me një trastë me ideale!
Ndal te Bulja, Persefoni,
Që dhe vdekja s’i ka ndarë,
Te dy vajzat që i varën,
Ndalu pak, o udhëtar!
Ec ngadalë në Gjirokastër,
Siç ecën në qiell reja,
Se diku nëpër sokaqe,
Mund të shfaqet Musineja!
Ndal te porta e Çabejt,
Rri në heshtje dhe dëgjoje,
Gjuha shqipe gurgullon,
Porsi uji në “Shtatë kroje”!
Gjithë qyteti me lavdi,
Në çdo pllakë e në çdo gur,
Frymë merr nga Kadareja,
“Një kronikë” që nuk s’vdes kurrë.
Udhë që zbresin, udhë që ngjiten,
Një kala me ca bedena,
Ec ngadakë, o udhëtar.
Se kudo zgjohen legjenda!
