LIRIA MË ZURI NË RRUGË
Në ditën e lirisë i mungova atdheut
Isha në rrugën e kthimit nga dëbimi i dhunshëm.
(Në rrathë ferri na patën mbyllur
E dhimbshme ishte rruga
Plagët kullonin gjak deri në palcë të shpirtit.)
S’dija të qaja a të gëzohesha
Liria më zuri në rrugë.
Kthimi ishte i madhërishëm
Edhe pse atdheut i mungova në ditën e lirisë
Ai më priti gëzueshëm edhe pse i vrarë e i djegur…
(Po aq sa mund të shkeleshin yjet në qiell
Po aq mund të vritej liria e atdheut
Ndonëse vriteshin njerëzit e digjeshin shtëpitë
Po atdheu shndërrohej në feniks
Bëhej më i bukur, më i shndritshëm.)
Liria e atdheut të zënka kudo që të jesh
Nëse me trup e shpirt atij i shërben.
KOSOVA NË MARSIN E 1999-tës
Dridhej toka si në një tërmet shkatrrues
lulet e sapoçelura vyshkeshin si nën brymë
Marsi i 1999-tês zezoi në Kosovë.
Pranvera lulëzoi me ajër të përflakur
zogjtë e uritur nga dega në degë
shikonin çerdhet, kur digjeshin pamëshirshëm, Përpëliteshin dhe binin përtokë.
Njerëzit e Kosovës në sy të botës
vdisnin trimërisht për truallin e atit
vdisnin trimërisht për dheun e mëmës
duke i ndaluar plumbat me trupin e tyre
të mos ua vrisnin fëmijët
bota s’kishte fytyrë të merrte pjesë
në dhimbjen e tyre.
Zemërimi e humbi durimin
filloi të bubullojë qiellit të turbullt
rrufeshëm t’i këpuste prangat e robërisë
për të aguar ditët e pavdekshme
për të shkëlqyer gjaku i lirisë.
PRANVERORE
Pranvera çel me buzëqeshjen e blertë
Nëpër kopshte lulëzon lumturia
Më krahët e dallëndysheve kthehet mërgimi i kohës
Perdes së kaltër qiellore yjtë çelin trëndafila
Degët e brishta të thyera prej borës e ngricave
Kërkojnë dashurinë e ditëve pranverore
T’i ngjitin në trup degët e thyera
Të pushojnë dhimbjet, mushkëritë të marrin frymë lirshëm
Buzëqeshin gëzueshëm ngjyrat e luleve të çelura
I gëzohen ardhjes pranverore, siç gëzohen të dashuruarit
Pranvera pikëllohet për zogjtë që i mungojnë
Lëng lotësh i kullojnë nëpër sythat e syve
PAS MESIT TË NATËS
Një dritë si prej hëne më shfaqet
e mbështjellur me një cipë të artë
dua ta prekë qoftë dhe në ëndërr
ajo sikur kërkon diçka dhe hesht
Unë e prisja që të nxjerrë fytyrën
mesnata më kthehet në zemrim
më zgjon me trokitjet e zemrës
me një zë që thërret për shpëtim
Ajo sikur hëna e merr kthesën
qëndron në dritaren time të hapur
fytyrën e vet duke e shfaqur
pas mesit të natës kërkon strehim
