Jeta ime është imja,
E pasur,
E çalë,
Besuese,
Është imja.
Është një torbë,
Ku koha e ka grisur,
E ndër të çara vrimash,
Vitet thërmohen krisur.
I shoh pas vetes,
Ç’keqardhje e vrarë,
Ti mbledh dot s’mund,
Unë bëj përpara,
E torba vitet shkund.
Dhe sa për të jetuar,
Jam edhe coptuar,
Për m’tmirën jam betuar,
Ndonjëherë dhe ligështuar,
Si pyll i harruar.
Pranvera,
Jo gjithmonë
M’ka lulëzuar.
Ndër qerpik të brishtë,
M’janë thyer dhe sytë,
Nga hidhërimi
Shpesh dhe m’kanë mbyt,
Lotët e mi të artë,
Kur nga gëzimi,
M’kthehen,
Në mjaltë,
Ndaj jam dhe me fat,
Kam jetën e gjatë,
Sikur dua,
Pa marrë hua,
Ndaj,
Kam ende kohë,
Jeta ime është imja,
M’duhet akoma ta njoh.
Arjana Fetahu Gaba,
