KUR TË VJEN
kur të vjen një stinë tjetër
gjethe në krah
të kujt,
do të pushosh,
cilës erë do t’i drejtohesh,
cilës valë ti, do të lundrosh,
buzë cilit breg,
do të shkruash heshtjen,
moteve të trishta,
cila andërr do të rizgjon?!
Apo ndonjë erë e çmendur,
stuhisë
të arratisesh s’të duron,
sërish t’kthen andej
në atë degë,
ku gjelbërove,
të rrish më e qetë
se dikund tjetër që mendon.
Nuk duket krim, largimi nga dega
por,më dhimbsen lotët
që rrjedhin nga zgavra
e drurit,
prej plagës së viteve.
Nuk di se kush do të jetë i humbur
gabimi i stinëve,
apo zymtësia e ngjyrave
që zbeh fatet,
gjethe e grisur si më gjemba,
në krahror therr,
sikur zogu kur çukit
trupin e lisit,
për ta gjetur ndonj krimb
të fshehur nën lëkurën
e dhimbjes,
mundohet ta shuaj urinë
duke grimëcuar ngjyrat
e kujtimeve që mbesin
kohës sa larg.
………………………………………………………………………………………
SI NUK FRYNI NJË ERË
Ah,këto mjegulla mbi qiellin tim,
që rigojn lot të fshehur
qysh nuk fryni një erë
e tërbuar
e ti shpjerë matanë….lugjeve
kodrës së etur
e të buzëqesh një herë kjo tokë,
e jo kështu,krahëneza i ka mbuluar
viset e mia,
sa i ftohët më është bërë dheu
gjurmë të ngrira
vjeshtës si më qenë
dimrave të acartë,
rrugëve të akullnajve
që kur linda,çfarë fati pata
për ta mësuar ecjën,ngicave
pak të pash pranverë,
lulet tuaja brymë përsipër
vdekjen, jetës
sa herë e lexova
dhe sërish gjeta shpresën
për ditë më të mira
deri kur unë, në trollin tim
duke pritur si
bimë e ngrirë?!
Që të fryn era,
e të më kthjellohet përgjithmonë qielli,
sa lotët m’janë avulluar
dhe sërish si brymë po bien
dua në paqe trollin tim
me të gjithë njerëzit
ta ngrohë ky dielli!
………………………………………………………………………
PAS DIELLIT
Të kujt janë këto pika shiu,
që trokasin xhamave të shpirtit
mbi krahet e një ëndrre
rigojnë lotët e trëndafilit.
Po kjo erë,aromë të kujt
ngjyrës së gjetheve
kësaj vjeshte,
sjellë mbi vesë?!
Po pikat në xham përse
përplasin etjen,
e një dashurie që humbset kohës,
pse flakëron qiellit vetëtima
universit,mbas diellit,
përse diçka rrinë
e fshehet?!
Merre erë këtë zarf prej mjegulle
mbushur plot me ngjyra malli
dërgo larg andej botës,
ku rrinë fshehur,galerisë së shpirtit
ca buzëqeshje të heshtura,
por sërish kthe këndej
se nuk mundëm
që ta fali.
