Metafora e vargjeve
Moren vargjet krahë
filluan të fluturonin dhe shkuan
në sheshin e dëshmorëve
Dhe më ta po flasin
Vargjet u bënë si rrebeshe plumbash
filluan të ecin nëpër flakë e tym
E larguan atë barbar dhe u bënë roje
drite në vendin e vet…
Kur valvitet flamuri
Në paqe e liri vargjet hedhin valle
me plis t’bardhë në krye
Në vendlindjen e Adem Jasharit
e Ahmet Delisë
Edhe zogjtë të gëzuar në qiell
ngrihen me vrull n’fluturim…
Edhe zanat e malit,bukur po këndojnë
Për dëshmorët që për këtë tokë ranë…
Shpresa
Në mes të vargjeve të mia
shihet një shpresë
Një lumturi që një ditë do t’ndrisë
sikur një kandil që gjithmonë bënë dritë
Në mes vargjeve të mia
shihet që atje larg ka lindur dielli
Dhe ka leshuar rreze të arta,që dikur
do ma ngrohin shpirtin tim
Në mes vargjeve të mia
shihet një shpresë
Kujtohen ato ëndrrat e mia
që një ditë do të bëhen realitet
Për ato shpresat e mia
Në mes vargjeve të mia
degjohet ai kroi i fshatit tim
duke gurgulluar e une çdo ditë
Freskohem më ata ujë të bekuar
Në mes të vargjeve të mia
shihet një rimë, ku ngjyrat e vargjeve
përjetësohen,më shpresë se do t’burojnë
Këngë me melodi nga buzët e kohës
