Kjo botë sillet e mbështillet,
dhe kurrë fundi nuk i dihet !
Kjo tokë na rritë e na ushqen.
na gëzonë e na mashtronë.
Ky diell na ngrohë e na rrezaton,
të Shkëmbi i Kavajës shpirtërisht na bashkonë.
Kjo hënë na shdritë e dashuronë,
bukurit e atdheut i përq afonë.
Këto male e fusha të gjelbëruara,
na i gëzojnë fëmijtë, jetën na begatojnë.
Këta lumejë na freskojnë dhe
bashkë me rrjedhën e tyre detin e përqafojmë.
Shkollat na japin dije , na edukojnë,
të duam njeri tjetrin të madhërojmë atdheun.
Dhe cila dashuri mundë të jetë,
më e fuqishme dhe më e dhimbeshme se vdekja ???!!!
