DHE NJË PIKË VESË
Më shumë se gjysma e jetës iku
duke kërkuar udhën pa emër
si i huaj në tokën time
them ta fshi
dhe këtë pjesën tjetër
S’di ku do të ndalëm
si një re atje lartësisë
sa herë erërat të fryjn kohës
unë udhëtar si në shkretëtirë
sa e ndërtoj një kështjellë prej rëre
sërish era për dhe’ e shtrinë
I përhumbur mbeta kohës
s’di pse etja nuk më shuhet
si një lule e pranverës
kur dhe një pikë vesë
i bie në petale
i jep aromën e dheut të shqipes
edhe ngrite mbi gjitha
lulet e botës
Emri im ku ka kuptim
mbi dhimbjen e krenarinë e shqiptarisë
sa herë gacave më ecën ëndrrat
mbi oshtimën e valës së gjakut
gjeta shtegun e lirisë
pse këtu vdiset ende pa lind
për këtë dhe’të bekuar
emri shqip të mbetët në gurë
por lirinë pa e shijuar
