Nënat tona
Që me natë ngrihej nëna
Kur dielli akoma s ‘kish lerë
çonte kazanin të ngrohej
Dhe rrobat fërkonte pa u ndier
Herë me sapun e.herë ilaç
Edhe rrobat përvëlonte
Ah atë bardhësi rrobash
sot, kërkoj nëpër mote
Mbi pirostinë e zjarrit
nëna ndërronte kusit
Dhe s’u lodh kurrë nga të larët
Vetëm donte rrobat dritë
Dhe mbaronte me të shpejtë
Nxitonte të bënte mëngjes
Nuk përtote të gatuante
Kuleçët për nipërit e mbesë
Dhe i ngrinte dalngadalë
Këngën duke i kënduar
i përkëdhelte flokun e butë
e ledhat s’kishin të pushuar
Pa do zinte pastaj shtëpinë
Me të fshirë e me të larë
Kur avllinë të mbaronte
Me gelqere merrte anë
Dhe priste e përcillte
Pa u lodhur asnjëherë
Buzëqeshjen kurrë se hiqte
Mirseerdhe thoshë ngaherë
Kur punët të kish mbaruar
Tek gardhi fliste o komshije
Hajtë të pimë një filxhan kafe
Të ulemi këtu në hije.
Këto ishin nënat tona
që s’u lodhën asnjëherë
Jo.s’ kishin të mirat tona
Por shpirtin kishin pranverë
