Monologu i të pafajshmit
Të flas, të bërtas,
Të ulëras pa fund dua.
T’ia çjerr maskën botës, me këto dy duar.
Faj njerëzve nuk u kisha,
E sot nuk u kam.
Të më vërsuleshin si bisha,
Do vërtetoj fajtor, fajtor nuk jam.
I cmendur si Makbethi do bëhem,
E ligjërata do mbaj pa fund,
Mbase nga marrëzia njerëz,
Do të fitoj edhe unë.
