Thumbim i zemres
Armiku
Kush? Pervecse ai ma dogji shpresen
e krejt cka me mbeti mua ishte me djeg veten
Mjerimi, vuajtja, ankthi, deshperimi me ec ne trupin tim
si bubrreca, te renditur nga komandanti i tyre vuajtja.
Eh…,une e shkreta me pak force qe kisha
Leshoja dufin e frymemarrjes dhe i largoja keto nga vallja
Por kjo nuk ndodhi per shume gjate
Kur me erdhi lajmi qe nuk deshiroja
me marre asnjehere, me vrau shpresen
si me tyt,
e krejt cka me mbeti mua me vepru
ishte premtimin qe ia kisha dhene vetes
Ehh…
U ngrita ne kembe me realizu
ate qe ne koke gjithmone e kam mendu
qe ne oret e mengjesit
deshirova me u largu nga kjo jete,
qe e kuptova qe s’eshte per mu
Dogja veten, se ma dogjen shpirtin
Frymova per femijet, po femijet m’i moren.
Eh Kush?!
Armiku qe s’u pendu
Po ngriti koken dhe u krenua
Po akoma ngrit koken
Ky armik i vjeter
Qe s’punon me tru e as me leter
Me ngjason me shqiponjen grabitqare
E pangopur
E pa shpirt fare.
