Si e tërbuar, po frynte era,
Më njëzetë e tetë dhjetor,
Tek hoteli “ Ingliterra “,
Do të shuhej, një meteor.
Meteori, që zjarr lëshonte,
Nëpër vargjet e poezisë,
Ky djalosh, po ëndërronte,
Të ish më i madhi i Rusisë.
Por ai do të jetë patjetër,
Përmbi altar, të poezisë,
S’mund të ketë asnjë tjetër,
T’i këndoj më bukur dashurisë,
Nëpër stepa, kur vraponte,
Ah, kjo moshë e djalërisë,
Bukuroshet me sy shikonte,
Shkruan vargjet e dashurisë,
Ato vargje, për dashurinë,
Që aromë lulesh, fshati binin,
Shpirtin gjithë aty e shkrin,
Shpirtin që kish, veç Esenini.
Por,lamtumirë, ëndërr e vrarë,
Që i solle, vetëm zhgënjim,
Kur frynte era si e marrë,
I shkulte drurët me tërbim.
I rrëzonte, pa pikë mëshirë,
Dhe i hidhte, thellë në hone,
Në Rusi, s’kish kohë të mirë,
Lamtumirë, revolucione.!
Mbrëmjet muzgu, i mbulonte,
Rrallë dukej, unazë e hënës,
Shpresën kot, po e kërkonte,
I pikëlluar, shkruan” letër nënës.”
I zhgënjyer, ky djalosh mbeti,
S’po shihte dritë, por errësirë,
Donte bojë, por atë çast s’gjeti,
Me gjak e shkroi,” Lamtumirë.”
Preu damarët, e i doli gjak,
Po i dridhej pena nëpër duar,
Nuk kishte bojë, i duhej pak,
Dy strofa vetëm për të shkruar.
Vetëm dy strofa, do i mjaftonin,
Akoma gjaku s’kishte ngrirë,
Por pika pika, do t’i pikonin,,
Për të shkruar, * lamtumirë “.
Por këto vargje, koha s’i tret,
Janë si floriri, gjithë shkëlqim,
“Të vdesësh, s’është e re në jetë,
Edhe të jetosh,s’është e re padyshim.”
Pika e gjakut, në letër binte,
Nëpër çarçafë, si lule mbeti,
Në dhomë t’hotelit, do të linte,
Ëndërrën e vrarë, vetë poeti.
E përcjellë këmbana përmbi re,
Me pikëllim, nga të gjithë në Rusi,
Ndoshta i lodhur, ka kohë që fle,
Por, si ylber, ndriçon në poezi,
Sepse qe dimër, por dhe acar,
Kishte ardhë, kohë e vështirë,
Por vetë Rusia, e kishte vrarë,
Prandaj i shkrojti ; “ Lamtumirë”.
